از نظر من توی هر رابطه ای چه رفاقت باشه چه عاشقانه،تاکید میکنم توی هر رابطه ای حرف زدن و مکالمه داشتن مهم ترین نقش رو دارد و حرف اول رو میزند. در واقع یکی از نشونه های بالغ بودن هست.
ینی شما هرچقدرم روی هم حساب باز کنید و همدیگه رو دوست داشته باشید تا مهارت حرف زدن و شنیدن رو نداشته باشید نمیتونید روی همدیگه حساب باز کنید.
این قضیه یک طرفه هم نیست.اگه فقط یکی از طرفین حرف زدن رو بلد باشه و طرف دیگه نه اونوقت برداشت های عجیب غریبی از هم برداشت میکنن و باز نتیجه اش از هم پاشیدن یه رابطه میشود.
اینکه شما بلد باشید صادق باشید و هرچیزی توی ذهنتون هست و ازارتون میده رو به طرف مقابلتون بگید و در ازای اون هر بار طرف مقابلتون از رنجش ها و ذهنیاتش گفت فقط گوش بدید و هی برداشت های عجیب و غریب از اون نکنید. این کار باعث میشه اون رابطه پایدار و عاقلانه به دور از بحث های بچگانه ادامه پیدا کند. و در غیر این صورت این رابطه به سرعت رو به سمت زوال میرود.
پس اگه حرف زدن و شنیدن رو بلد نیستین نذارید یه نفر روی شما حساب باز کنه.تاکید میکنم چه برای رفاقت چه برای رابطه عاشقانه.
حرف زدن و شنیدن یک اصل بالغ بودنه که تاکید مهمی روش هست.
در واقع داشتن فقط یکی از این مهارت ها هم به تنهایی خودش مشکلات زیاد و بحث های زیادی رو به دنبال دارد پس باید دو مهارت با هم و در کنار هم باشند.
چیزی که من رو توی رابطه های دوستانه ام با بعضی از دوستانم ازار میده حرف نزدن اون ها و خوب گوش نکردن اون هاست،گاهی اوقات هم من اما من توی رفاقت های صمیمی ام ترجیح میدم بالغانه رفتار کنم حرف بزنم و به جاش خوب گوش کنم.اینکه چقدر توش موفقم رو نمیدونم اما تلاش خودم رو میکنم.وقتی چند بار راجع به ذهنیاتم و چیزهایی که ازارم میده صحبت میکنم ولی در ازاش برداشت های عجیب و غریب دریافت میکنم از صحبت هام از من انتظار نداشته باشید که بخوام به این رفتار ادامه بدم نه من و نه هیچکس از قضاوت شدن خوشش نمیاد. قضاوت هایی که هیچ دلیلی پشتش نیست و فقط از یک سری استریوتایپ منسوخ شده میاد که اگه به نفر اینطور رفتار کرد اینطور هست یا شبیه این ها.
در واقع این چیزی بود که خیلی وقت بود دلم میخواست راجع بهش بنویسم چون میدیدم خیلی از رابطه ها به خاطر همین حرف نزدن و خوب شنیده نشدن از هم میپاشد و یا ادم ها رو توی یک سری روابط سمی میگذارد.
همین.تمام حرفم همین بود:)
