-تخت اگر خیلی بزرگ باشه احساس تنهایی بهم دست میده اگه کوچیک باشه احساس خفگی!

.

.

.

-شاید بهتر باشه اصلا تخت نداشته باشی!

.

.

.

-اینطوری بی پناه میشم.

تختم تنها کسیه که منو در اغوش میکشه!

در همه ی ما ادم ها یک تنهایی درونی وجود دارد که گاهی به ان متصل می شویم. به چشم های تنهایی تان نگاه کنید و از ان فرار نکنید.او بخشی از شماست.بخش مهمی که وقتی یاد میگیرید طردش نکنید به شما خواهد اموخت چطور رابطه هایی بدون تمنا و نیاز را تجربه کنید. تنهاییتان را بشناسید و گاهی در خلوتتان اجازه دهید در اغوشتان بکشد.تنهایی درونی ما، دوست ماست.

از پونه مقیمی

     نمیدونم چقدر ایشون رو میشناسید اما ایشون یک روانشناس و نویسنده هستن و اسم کتابشون تکه هایی از یک کل منسجم هست.

روزی که با صفحه اینستاگرامشون اشنا شدم و مطالبشون رو دنبال کردم به شدت دلم میخواست کتابشون رو بخونم و هربار اتفاقی می افتاد که موفق به خریدنش نمیشدم تا اینکه به عنوان هدیه به دستم رسید و من از روزی که شروعش کردم به خوندن طوری محو قلم و طرز نوشتنشون شدم که حتی دلم نمیاد کتاب رو تمومش کنم.کل کتاب پر از یادداشت و هایلایت و نکات مهم شده و منی که سعی میکنم بیشتر از قبل به خودم تاکید کنم همه چیز گذراست.شادی گذراست...غم گذراست...خنده گذراست و گریه هم گذراست.دوستی ها گذرا هستند و غیره

     تا قبل از اشنایی با هشتگ تنهایی نقص نیست با جملاتی مثل چرا دوست پسر نداری،چرا پارتنر نداری،چرا ازدواج نمیکنی،چرا سعی نمیکنی احساساتت رو توی یک رابطه خرج کنی ناراحت میشدم...یعنی در واقع دیگه از این جملات و تعجب های اطرافیانم و یا جملاتی مثل اره خدا تو رو افریده که به پیامبری مبعوثت کنه خسته شده بودم...اینکه اطرافیانم مدام بخوان بگن دوست که جای پارتنر رو نمیگیره یا تو احساساتی که باید از پارتنرت بگیری رو میخوای از دوستانت بگیری و امثالهم...و من واقعا خسته شده بودم از توضیح دادن اینکه من با تنهایی خودم اوکی هستم...دلیل نمیشه وقتی با دوستانم روراست هستم و در واقع خودم هستم این برداشت بشه که دارم محبت طلب میکنم یا از این دست برداشت هایی که یکی دوتا نبودن کسانی که بهم میگفتن یا سعی داشتن من رو با کسی اشنا کنن تا به قول خودشون حال من رو بهتر کنند و بهم لطف کرده باشند.

     من از این دخالت های بیجا نه تنها ناراحت میشدم که هر روز به خودم میگفتم یعنی واقعا من نقص خاصی دارم؟

اما الان بعد از خوندن مطالب و مقالات و نوشته های نویسنده های مختلف به این نتیجه رسیدم که واقعا این دوست داشتن و احترام گذاشتن به حریم تنهایی خودمون باعث میشه تا حد ممکن از روابط پرتنش و سمی که برای اکثر ادم ها پیش میاد دوری کنیم.در واقع من با توجه به مشاهدات خودم متوجه شدم اکثریت ادم ها از ترس تنهایی تن به روابطی میدهند که به خاطر نبود اطلاعات به شکل سمی اتفاق می افتند و به هر دو طرف صدمه میزد،که بعدها باعث انواع مشکلاتی مثل سندرم استکهلم یا کمبود اعتماد به نفس یا از این قبیل داستان ها می شد که برای مقابله با اون باید چندین برابر انرژی میگذاشتند که تازه اگر قبول میکردند که این مشکلات براشون به وجود اومده.اکثریت اون ها قربانی کمبود اطلاعات و ترس از تنهایی هاشون میشدند و مدام تکرار میکردند اگه وقتی پیر شدیم تنها باشیم چی؟اگر کسی رو نداشته باشیم چی؟اگر کسی دوستمون نداشته باشه چی؟اگر کسی بهمون محبت نکنه چی؟

     راستشو بخواید جواب من به همه سوال هاشون همیشه جمله به درک بود...مگه میشه انسان خودش برای خودش کافی نباشه؟کسی دوستت نداره؟خودت که خودت رو دوست داری...کسی بهت محبت نمیکنه؟مگه خودت به خودت محبت نمیکنی؟چرا نباید یاد بگیریم خودمون رو در وهله اول دوست داشته باشیم؟با خودمون به گردش بریم و یا برای خودمون هدیه بگیریم؟

     هیچی مهم تر از دوست داشتن خودمون و محبت کردن به خودمون نیست. اصلا ما ادم ها تا یاد نگیریم خودمون رو دوست داشته باشیم،تا یاد نگیریم به خودمون اعتماد داشته باشیم و خودمون به خودمن محبت کنیم چطور میتونیم به پارتنر و شریک خودمون محبت کنیم؟چطور میتونیم بهش احترام بذاریم و اعتماد داشته باشیم؟اگر اعتماد به نفس نداشته باشیم چطور میخوایم به پارتنرمون اعتماد به نفس بدیم؟

     به نظر من تا یاد نگیریم تنهایی خودمون رو دوست داشته باشیم و اون رو دوست خودمون بدونیم در یک کلام برای سایر انسان ها مضر به حساب میایم.

     میدونید...بعضی نویسنده ها برای ما ممکنه یه خاطراتی داشته باشند که باعث بشه حتی بعد از مدت ها و با وجود کتاب های بیشتری که میخونیم بازم نتونیم کتاب های ایشون رو از لیست صد تای برتر خودمون برداریم حتی به قیمت نبودن خیلی از کتاب ها توی لیستمون.

     برای من اقای هوشنگ مرادی کرمانی یکی از این نویسنده هاست که با وجود سال های زیادی که از خاطراتم با کتاب هاشون میگذره بازم دیدن کتاب ها یا مجموعه هایی که از روشون ساخته شده من رو به وجد میاره.

     بذارید از اینجا شروع کنم...با توجه به وضعیت این روزها و کمرنگ شدن حضورمون در اجتماع و رویه ای که به سمت انلاین شدن کلاس ها گرفتیم،یکی از مزیت هاش برای امثال من که توی تهران زندگی نمیکنیم برگزار شدن سمینارهای مفید و همیشگی این بار به صورت وبینار و کاملا انلاین که باعث شده با اینکه توی خونه نشستیم بازم مفید ترین استفاده ها رو از وقتمون بکنیم...به شخصه چندین سایت رو میشناسم که خب هفتگی چک میکنم تا ببینم وبینار های مربوط به رشته من توی اون ها وجود داره یا نه و همین چند روز پیش وقتی داشتم چک میکردم رسیدم به یه وبینار نویسندگی از اقای مرادی کرمانی و اگر بگم چطور نیشم باز شده بود و ذوق مرگ وارانه به صفحه دسکتاپ خیره شده بودم تعجب میکنید.همچنین چنان جیغ وارانه بابا رو صدا کردم تا بهش نشون بدم وبینار رو که یه دور فحش نوش جان کردم از همه اعضای خانواده:)...خب خوبیش این بود که قرار شد ثبت نام کنم و چراش برمیگرده به سال 90 که خواهرم تازه به دنیا اومده بود و ما سه ماه تابستون رو توی شهر خودمون یعنی اقلید میگذروندیم.

     خاله من اون روزا داشت برای ازمون استخدامی اماده میشد و هر روز میرفت کتابخونه.از اونجایی که من کلا از اغاز کودکی تا به امروز به خاله هام به سان چسبی چسبیده و همه جا رو باهاشون گز کردم طبق معمول با خاله ام هر روز به کتابخونه میرفتم و این اولین باری بود که من از کتابخونه استفاده میکردم و ذوق عجیبی داشتم براش چرا که همه عمرم دلم میخواست رفتن به کتابخونه رو تجربه کنم اما نتونسته بودم. خاله ام لطف کرد و من رو عضو اون کتابخونه کرد و اولین کتابی که ازشون گرفتم کتاب شما که غریبه نیستید و دومیش کتاب قصه های مجید بود که یادمه هر روز روی گوشه ای ترین و دنج ترین میز مینشستم،توی خودم جمع میشدم و همینطور کتاب میخوندم تا وقت رفتن بشه و تمام اون روزا انقدر غرق توی این دوتا کتاب و لحن صمیمی اون ها بودم که روزا برام دوبرابر سریع تر میگذشتن و حسابی تابستونم رو شیرین میکردن. این شد که ایشون و کتاب هاشون جزو نوستالژی های شیرین من هستند و من بابت این وبینار به قدری ذوق مرگم که حد نداره.

صلوات دوم رو بلندتر بفرستید.

اینجانب برای بار دوم مشکوک به کرونا هستم:/

و این در صورتی هستش که هنوز من باب کرونای اولی که گرفته بودم دارم دارو و قرص میخورم و مشکوک به سکته هستم به خاطر امکان لخته خون در بدن در ثانی تا دلتون بخواد انواع قرص های رقیق کننده خون و انوع قرص و اسپری های آسم رو بستن به نافم و من هنوز یه شبایی از شدت سردرد و تنگی نفس خوابم نمیبره.

شاید با خودتون بگید چشمت کور و دندت نرم میخواست رعایت کنی.

خواستم بگم من کلا ادم شلخته و اسون بگیری هستم ولی از اسفند که کرونا اومد حتی با وجود اینکه تا اردیبهشت بوشهر منطقه سفید بود من همچنان ماسک و دستکش و ضدعفونی کردن اتاق دو روز در هفته و هر انچه که شما فکر بکنید رو انجام دادم. رفت و امد های خویش را به کمترین حالت و در روزای قرمز به صفر رسانیدم. همچنین شما بگو من یک ثانیه از در این خونه بیرون رفته باشم نرفتم...تمام دلخوشیم هر چند هفته نیم ساعت ماشین سواری و رانندگی بوده که اونم اصلا بدون شریک بوده و به تنهایی به انجام رسانیده شده.

باز سوال پیش میاد پس چرا میگیری؟

بله سوال خوبی بود با تشکر از تمام کادر درمان عزیز که مادر خودم عضوشون هست و من دست شریفشون رو میبوسم من از کادر درمان عزیزمون ینی مادر جان میگیرم:/

بعله خانواده ما در انواع لوازم شوینده و ضدعفونی کننده غلت میزنه مسافرت نمیره خونه میشینه ولی به سبب همکاری زیبای هموطنان عزیزمون علی الخصوص عزیزان مسافرت برو و مهمونی بده عزیز و همچنین ماسک نزنندگان عزیز تر و محترم(شما میتونید انواع فحش ها رو جای این القاب مودبانه بذارید و کاملا ازاد هستید) که امکان انتقال رو به امثال مادر من زیاد میکنند.

خواستم از تریبون خودم از اینجا اعلام کنم هموطن من گناه نکردم که هموطن تو شدم بشین خونه ات ماسکتو بزن و از همه مهمتر مسافرت نری نمیمیری بشین خونه ات سر کارت رو اگه مجبوری برو ماسکتم بزن.

خدا داده وقت بعد این بلبشو بری مسافرت و مهمونی بدی و بگیری. مرگ عزیزت بشین خونه و رعایت کن. امثال کادر درمان و خانواده هاشون که دفعه قبل وقتی بیمارستان بودم دونه دونه میدیدم که میان و همه خانواده هاشون درگیر بودن اصلا گناه نکردن.با چهارتا استوری تو ادم خوبه نمیشی...بهشون عمل کن بشین خونه ات من قول میدم بعد کرونا وقت برای خوش گذرونی زیاده.

ولله من ادمی ام که نیم ساعت تو خونه بشینم افسردگی میگریرم و در حالت عادی هیچوقت برنامه امو طوری نمیریزم که خونه بیکار باشم ولی الان شش ماه بیشتره که از خونه تکون نخوردم افسردگیمم عود کرده تا حدی که انسان گریز ترین و عصبی ترین انسان روی زمین شدم ولی نشستم تو خونه ام و به جز موارد خیلی ضروری بیرون نمیرم.

التماسا رعایت کنید...ماسک بزنید...انقدر نگید راحت بگیرید تا بگذره...این قضیه با راحت گرفتن نمیگذره یکم سفت بگیرین تا تموم شه این روزای ترسناک چرنوبیلی...به خدا من اصلا کشش درد و تنگی نفس و بیمارستان مجدد رو ندارم ینی اصلا نمیکشم تحمل کنم...به قران گناه نکردیم خانواده کادر درمان شدیم یا مادر پدرهامون گناه نکردن این رشته ها رو خوندن...یکم خودخواهی رو بذاریم کنار و به بقیه هم فکر کنیم.

اینکه یه اهنگ بتونه انقدر شما رو بی قرار بکنه و ارامشو ازتون بگیره ولی بازم اصرار کنید که گوشش بدید اونوقت مقصر خود شمایید و حق اعتراض به حال بدتون و بی تابی زیادتون رو ندارید...

اینکه یه اهنگ انقدر عطش رفتن رو برای شما زیاد کنه و دلتون بخواد همین الان یه بلیط به دورترین نقطه ممکن داشته  باشید تا بتونید زودتر فرار کنید مقصر خود شمایید که خودتون رو بی تاب میکنید.

من امشب بی تاب ترین موجود دنیام...از ته قلبم دلم یه بلیط میخواد برای رفتن...

امشب حس میکنم این زندگی جدید و این موفقیت ها و این موقعیت ها هم منو خوشحال نمیکنه...

منو فقط یه بلیط خوشحال میکنه...

همون بلیطی که به واسطه اش گوشی ام رو خاموش کنم و خودمو گم و گور کنم توی یه دنیای جدید با کلی غریبه

بدون اشنا و بدون اینکه شناسایی بشم...

اینکه انقدر بی دلیل دلم از شلوغی دورم بگیره عجیب نیست من همیشه همین شکلی ام.

ولی تا حالا انقدر بی تابانه و عطش وارانه و همینطور بی دلیل دلم رفتن نمیخواست.

رفتنی که به واسطه اش اروم بشم...مثلا یهویی ته قلبم بگم اخیش دیگه از کسی توقع ندارم پیدام کنه...دیگه توقع ندارم کسی بیاد بگه چته دختر؟...دیگه توقع ندارم کاش یه شونه داشته باشم که روش زار بزنم و از حرفای توی دلم بگم که انقدر خود خوری نکنم...دیگه اونجا فقط منم و من و چقدر دلم میخواد بدونم این من اونجا توی به جای خیلی غریبانه قراره چقدر قوی ظاهر بشه...

و قراره چقدر مفتخرم بکنه از اینکه بازم جاهای ترسناک زندگیشو تنها پیموده بدون توقع و تکیه به کسی...روی پای خودش و مطمن از راهش:)

پ.ن:اگر شما مثل من انقدر عطش فرار کردن دارید هیچوقت و تاکید میکنم هیچوقت اهنگ فرودگاه مهراد رو گوش نکنید:)

شما رو توی یه فاز عجیبی میبره که اصلا نمیتونید درک کنید:)