سه شنبه ۷ مرداد ۹۹
یه وقتایی نشستی داری کارای روزمره ات رو انجام میدی ها، یهویی به خودت میای میبینی ساعت هاست جای اینکه تمرکزت رو کارت باشه به یه جا خیره شدی توی ذهنت داری با یه ادم خیالی از ناراحتی هات میگی.از چیزایی که رنجوندتت،از رفتارا،حرفا،نگاها...عین دختر بچه ای که برای عروسک مورد علاقه اش درد و دل میکنه در حالی که داره موهاشو شونه میکنه. در صورتی که همیشه معتقد بودی این چیزا روت تاثیر خاصی نمیذاره.
ازارت نمیده. به خودت میای میبینی اون ادم خیالی شده پایه غرغرات. گوش میکنه. بهت نمیپره. فقط گوش میکنه. توی چشمات خیره میشه ولی حرف نمیزنه. فقط گوش میده.
چه خوبه که شما ادمکای خیالی تو مغز من ساخته میشید. به حرفام گوش میدید. قضاوتم نمیکنید. ادعای شناختنم رو نمیکنید. برام تصمیم نمیگیرید.باعث نمیشید حس کنم تنهام. شماها ساعت ها غرغرامو تحمل میکنید. ساعت ها عصبانیت هامو میشنوید. حس نمیکنم مزاحمتونم. سربار یا وراجم نیستم تو ذهنتون. فقط نگاه میکنین و گوش میکنین. اخ که چقدر شنیدن و حرف زدن و خالی کردن مغز از صحبت ها و گله ها شیرینه. ولی امان از سر درد بعدش. بس که از مغزت کار کشیدی. بس که تو مغزت حرف زدی. یه سکوت پر از حرف. پر از داد و فریاد و گله و شکایت و اوووو نگم براتون از اون دل پُر و درد بعد این رفتار . ولی می ارزه ها. بدجوری. یه جورایی سبک میشی.حس میکنی برگشتی به تنظیمات کارخانه ای. نه اینکه از ناراحتی هات و گله هات کم شده باشه ها. فقط دلت خوشه یکی شنیدتشون.
این قدرت مغزم عجیبه ها. خودش میل به خوب کردن خودش رو داره. یه جور توانایی ری استارت کردن:) عجیب میچسبه...
