اگه بخوام تو این بیکاری یه فیلم خوب اما قدیمی معرفی کنم که نمیدونم دیدید یا نه the pianist هستش و چون خیلی معروف و قدیمیه دقیقا نمیدونم براتون تکراریه یا نه!
این فیلم راجب مشکلات افراد یهودی هست که توی لهستان زندگی میکنن بعد از حمله المان های نازی به این کشور.خب شاید باورتون نشه ولی به جرم یهودی بودن چنان صحنات خشونت امیز ترسناکی اتفاق میوفته که تا دو ساعت بعد فیلم تنم میلرزید.نه که نمیدونستم نازی ها چه ادمای ترسناک و خشونت امیزی بودن...نه که ندونم هیتلر چه جنایت هایی که نکرد...نه که ندونم هیچ انسانی مستحق نیست به خاطر داشتن دین،پوشش،فرهنگ و عقاید متفاوت بلایی سرش بیاد یا قضاوت بشه...اما فیلم چیز بیشتر از تصورم بود.
خب دیگه تمام کسایی که منو میشناسن میدونن من عاشق هیتلرم و حالا میفهمم چرا و چرا منو به این خاطر قضاوت میکردن و توهین میکردن اما چیزی که میخوام بگم اینه که من به تفکرات نازیسمی یا جنایت هایی که کرد واقف ام و هیچکدومش رو تایید نمیکنم و عمیقا روحم نمیتونه دیکتاتوری رو بپذیره.
اینکه چرا هیتلر رو دوست دارم عمیقا الان برای خودم مشخص نیست ینی میدونستم قبلا اما الان بعد دیدن این فیلم یکم متزلزل شدم و نیاز دارم کتابای بیشتری راجبش بخونم
اما...
این فیلم رو به همه کسایی که ندیدن توصیه میکنم:)
دو ساعت و نیمی که برای دیدن این فیلم صرف کردم جزو مفید ترین وقت های زندگیم بوده:)
