نمیدونم از کی دقیقا باب شد که دخترا مجبور بشن هر چیزی توی صورتشون رو نقص بدونن و همه بخوان تبدیل به یه فردی غیر از خودشون بشن.نمیدونم کی ملاک زیبایی برای یه دختر شد لب و گونه برجسته و فک زاویه دار و چشم خمار و بینی سربالا.نمیدونم از کی همه دخترا فک کردن زیبایی توی صورت صاف و بی نقصه و یه جوش روی صورت قراره تمام زیبایی اون ها رو از بین ببره.نمیدونم کی مد شد که انگشتای دختر باید کشیده و بلند باشه و ناخن ها،خوش فرم و بلند شده و سوهان خورده باشه.نمیدونم کی باب شد که دختر باید باریک و قلمی باشه وگرنه واه و واه و واه.
چرا!؟این همه دوست نداشتن بدن خودمون چرا!؟
فلسفه عمل های زیبایی رو قبول دارم.کسی بینی نافرمی داشته باشه و اون رو زیبا کنه به نظرم واقعا چیز خوبیه.کسی که اصلا لب نداشته باشه تزریق یک سی سی ژل که کمی لب ها رو خوش فرم کنه هیچ اشکالی نداره.کسی که چاقه و بخواد لاغر کنه برای سلامتیش هیچ ایرادی نداره.
اما این وسط چرا هیچکس هیچوقت بدن خودش رو دوست نداره!؟چرا یه نفر که صورتش کک و مک داره باید از اونا خجالت بکشه!؟چرا کسی که چشمان ریز داره باید از این چشما نالان باشه؟
ملاک زیبایی رو کی تعیین کرده!؟
از کی ملاک زیبایی شده یه صورت ورم کرده ی پر از ژل با موهای بلوند و چشم های ابی!؟
از کی دخترانمون تن دادن به انواع عمل های زیبایی درد اور فقط برای اینکه از نظر بقیه خوشگل باشن!؟این ارزش داره!؟
از کی شروع کردیم به مسخره کردن اجزای طبیعی بدن همدیگه!؟
من یه دخترم.چاقم اما برام مهم نیست.من چاقی ام رو دوست دارم و ازش خجالت نمیکشم.باشگاه میرم اما نه از سر زور بلکه برای تفریح و سلامتی خودم.انگشتای دست من بلند و کشیده نیست.کمی کج شدن بس که مفصل هام رو ترق تروق شکوندم از زور استرس.ناخن های من هلالی نیست و صاف و پهن و نرمه.اما این دستای منه و من دوستش دارم.چرا باید وقتی توی یه جمع هستم مخفیشون کنم که کسی مسخره نخکنه درصورتی که اونقدرا هم بد و زشت نیست!؟که حتی اگه بود باز هم نباید این اتفاق میوفتاد!؟من چشم های خوش فرمی ندارم اما ازش خجالت نمیکشم.من بینی گوشتی دارم که با وجود سر بالا بودن و کوتاه بودن و قوز نداشتن کمی بزرگه و من بی نهایت دوستش دارم.من صورت گردی دارم که جزو ملاک های زیبایی این روزها نیست اما از نظر من واقعا زیباست.بدن من همینه با نقص های فراوون اما من دوستش دارم چون این بدن منه.عاشقشم چون منو زیبا کرده.چون فرم بینی کمی بزرگ من به صورت گردم میاد.چون انگشتای من کار های منو برام انجام میده و از نظر من نقصی نداره.من بدن خودمو دوست دارم.جوش هایی که گاهی میزنم روی صورتم رو دوست دارم.سعی نمیکنم صورتم رو زیر خروار ها کرم پودر مخفی کنم تا اندک زمان هایی که جوش میزنم رو مخفی کنم.به جاش اب زیاد میخورم.سعی میکنم هرشب پوستم رو بشورم تا صاف و یک دست بمونه.
بیاین خودمون رو با وجود تمام نقص هایی که داریم دوست داشته باشیم.
هرجایی که قدم میگذارم وقتی اطرافم رو نگاه میکنم همه شبیه هم شدن.لب و گونه برجسته و بینی کوچیک سربالا که اصلا به فرم صورت هاشون نمیاد.
بدن ما زیبایی های زیادی داره.بیاین زیبایی ها رو ببینیم.بیاین مدام همدیگه رو از زیر فیلتر هم رد نکنیم.نگیم چرا صورتت گرده.چرا ناخن هاا اینجوریه.وای چرا بینی ات فلانه.بیا برو گونه بذار و خیلی چیز های دیگه.
اینکه مدام سعی کنیم شبیه فلان بازیگر و فلان خواننده بشیم به صرف اینکه از نگاه بقیه خوشگل باشیم چه ارزشی داره وقتی دیگه خودمون نیستیم!؟
بدن ما با همه نقص هایی که داره قشنگه.جای بخیه ها،ترک های پوستی ناشی از زایمان،کک و مک،جوش،انگشت های کوتاه،چاقی،قد کوتاه اینا همه زیباست.چرا باید براشون حرص بخوریم!؟
بیاین بدن خودمون رو دوست داشته باشیم.خودمون رو دوست داشته باشیم.بیاین تا مجبور نشدیم و نقص انچنانی نداشتیم دل به عمل های زیبایی نسپاریم.باور کنین زیبایی اصلی با این زیبایی تعریف شده فرق داره.
کِی وقت کردین برای زیبایی هم ملاک تعیین کنین!؟
زیبایی تعریف هاصی نداره.زیبایی میتونه لبخند از ته دل روی لب باشه.میتونه چشم های برق افتاده از شیطنت ذاتی دخترانه باشه.میتونه خیلی چیزایی هایی باشه که کسی حتی فکرش رو هم نمیکنه.
بیاین به دور از ملاک های کلیشه ای زیبایی خودمون رو دوست داشته باشیم و به بدن خودمون افتخار کنیم.بیاین برای جذابیت بیشتر و طرفدار پیدا کردن خودمون رو به اب و اتیش نزنیم.بیاین به سلامتی خودمون اهمیت بدیم.به جهنم که جامعه دختر لاغر میپسنده.به جای رفتن به کلاس های لاغری و رژیم های سخت و طاقت فرسا فقط برای سلامتی خودتون غذاهای سالم بخورین.نه برای جامعه ای که یه روزی دختر ابرو پیوندی و چاق میخواست و حالا ابرو برداشته ی لاغر.بیاین به جای ست شدن با مد روزگار با دل خودتون ست بشین.به سلامتی خودتون فکر کنین.
بیاین از بدن و نقص هاش خجالت نکشین.
نمیدونم کی وظیفه زن شد این که زیبا باشه اما بدونین که شما بدون هیچ دست کاری از زیبایی های خاص خودتون برخوردارین.
دست از نظام مردسالارانه ای که شماها رو وادار میکنه به رژیم های سخت و عمل های طاقت فرسا و درد های ترسناک رها بشین.بیاین خودتون رو دوست داشته باشین و نشون بدین که وظیفه شما تنها نیست که زیبایی ظاهری باشین.که کمر باریک و سینه برجسته داشته باشین.بیاین نشون بدین که ذات،زیبایی بیشتری برای هر دختری میاره.
دست از کالا کردن خودتون بردارین.
پ.ن:شاید این نوشته اولش براتون واقعا خوشایند نباشه یا حس کنین جبهه گیرانع نوشته شده باشه اما توی اینستا پیجی برای فمینیست ها هست با هشتگی به نام بدن من...دخترای زیادی هستن که میان و از ترک های پوستی ناشی از بلند شدن قد،لاغری یا چاقی شون،پاهای بلند یا کک روی صورتشون نالانن و در اخر تصمیم میگیرن خودشون رو دوست داشته باشن به دور از مرز هایی که جامعه تعیین کرده.برام جالب بود راجبش بنویسم.بنویسم که همه ی ما دختر ها بدون دست کاری تن و بدن خودمون زیباییم حتی اگه کک و مک داشته باشیم.حتی اگه چشم هامون خمار نباشه.حتی اگه ترک های پوستی ناشی از قد بلندی و یا چاقی و لاغری داشته باشیم ما همه زیباییم برای خودمون نه نگاه مرد سالارانه ی جامعه:)
منم یه زمانی از چاقی خىدم خجالت میکشیدم اما الان نه.الان حتی باهاش شوخی میکنم.گاهی شعر میخونم بوای دل خودم :
-تپلویم تپلو
صورتم مثل هلو
قد و بالام کوتاهه
چشم و ابروم سیاهه
مامان خوبی دارم
میشینه توی خونه
میدوزه لباسامو دونه دونه
میپوشم خوشگل میشم
مثل یه دسته گل میشم:)
بیاین برگردیم به دوران خوش کودکی که هیچکدوم از این چیزایی که الان برامون نقص به حساب میاد اون زمان نمیومد.
