-تخت اگر خیلی بزرگ باشه احساس تنهایی بهم دست میده اگه کوچیک باشه احساس خفگی!

.

.

.

-شاید بهتر باشه اصلا تخت نداشته باشی!

.

.

.

-اینطوری بی پناه میشم.

تختم تنها کسیه که منو در اغوش میکشه!

در همه ی ما ادم ها یک تنهایی درونی وجود دارد که گاهی به ان متصل می شویم. به چشم های تنهایی تان نگاه کنید و از ان فرار نکنید.او بخشی از شماست.بخش مهمی که وقتی یاد میگیرید طردش نکنید به شما خواهد اموخت چطور رابطه هایی بدون تمنا و نیاز را تجربه کنید. تنهاییتان را بشناسید و گاهی در خلوتتان اجازه دهید در اغوشتان بکشد.تنهایی درونی ما، دوست ماست.

از پونه مقیمی

     نمیدونم چقدر ایشون رو میشناسید اما ایشون یک روانشناس و نویسنده هستن و اسم کتابشون تکه هایی از یک کل منسجم هست.

روزی که با صفحه اینستاگرامشون اشنا شدم و مطالبشون رو دنبال کردم به شدت دلم میخواست کتابشون رو بخونم و هربار اتفاقی می افتاد که موفق به خریدنش نمیشدم تا اینکه به عنوان هدیه به دستم رسید و من از روزی که شروعش کردم به خوندن طوری محو قلم و طرز نوشتنشون شدم که حتی دلم نمیاد کتاب رو تمومش کنم.کل کتاب پر از یادداشت و هایلایت و نکات مهم شده و منی که سعی میکنم بیشتر از قبل به خودم تاکید کنم همه چیز گذراست.شادی گذراست...غم گذراست...خنده گذراست و گریه هم گذراست.دوستی ها گذرا هستند و غیره

     تا قبل از اشنایی با هشتگ تنهایی نقص نیست با جملاتی مثل چرا دوست پسر نداری،چرا پارتنر نداری،چرا ازدواج نمیکنی،چرا سعی نمیکنی احساساتت رو توی یک رابطه خرج کنی ناراحت میشدم...یعنی در واقع دیگه از این جملات و تعجب های اطرافیانم و یا جملاتی مثل اره خدا تو رو افریده که به پیامبری مبعوثت کنه خسته شده بودم...اینکه اطرافیانم مدام بخوان بگن دوست که جای پارتنر رو نمیگیره یا تو احساساتی که باید از پارتنرت بگیری رو میخوای از دوستانت بگیری و امثالهم...و من واقعا خسته شده بودم از توضیح دادن اینکه من با تنهایی خودم اوکی هستم...دلیل نمیشه وقتی با دوستانم روراست هستم و در واقع خودم هستم این برداشت بشه که دارم محبت طلب میکنم یا از این دست برداشت هایی که یکی دوتا نبودن کسانی که بهم میگفتن یا سعی داشتن من رو با کسی اشنا کنن تا به قول خودشون حال من رو بهتر کنند و بهم لطف کرده باشند.

     من از این دخالت های بیجا نه تنها ناراحت میشدم که هر روز به خودم میگفتم یعنی واقعا من نقص خاصی دارم؟

اما الان بعد از خوندن مطالب و مقالات و نوشته های نویسنده های مختلف به این نتیجه رسیدم که واقعا این دوست داشتن و احترام گذاشتن به حریم تنهایی خودمون باعث میشه تا حد ممکن از روابط پرتنش و سمی که برای اکثر ادم ها پیش میاد دوری کنیم.در واقع من با توجه به مشاهدات خودم متوجه شدم اکثریت ادم ها از ترس تنهایی تن به روابطی میدهند که به خاطر نبود اطلاعات به شکل سمی اتفاق می افتند و به هر دو طرف صدمه میزد،که بعدها باعث انواع مشکلاتی مثل سندرم استکهلم یا کمبود اعتماد به نفس یا از این قبیل داستان ها می شد که برای مقابله با اون باید چندین برابر انرژی میگذاشتند که تازه اگر قبول میکردند که این مشکلات براشون به وجود اومده.اکثریت اون ها قربانی کمبود اطلاعات و ترس از تنهایی هاشون میشدند و مدام تکرار میکردند اگه وقتی پیر شدیم تنها باشیم چی؟اگر کسی رو نداشته باشیم چی؟اگر کسی دوستمون نداشته باشه چی؟اگر کسی بهمون محبت نکنه چی؟

     راستشو بخواید جواب من به همه سوال هاشون همیشه جمله به درک بود...مگه میشه انسان خودش برای خودش کافی نباشه؟کسی دوستت نداره؟خودت که خودت رو دوست داری...کسی بهت محبت نمیکنه؟مگه خودت به خودت محبت نمیکنی؟چرا نباید یاد بگیریم خودمون رو در وهله اول دوست داشته باشیم؟با خودمون به گردش بریم و یا برای خودمون هدیه بگیریم؟

     هیچی مهم تر از دوست داشتن خودمون و محبت کردن به خودمون نیست. اصلا ما ادم ها تا یاد نگیریم خودمون رو دوست داشته باشیم،تا یاد نگیریم به خودمون اعتماد داشته باشیم و خودمون به خودمن محبت کنیم چطور میتونیم به پارتنر و شریک خودمون محبت کنیم؟چطور میتونیم بهش احترام بذاریم و اعتماد داشته باشیم؟اگر اعتماد به نفس نداشته باشیم چطور میخوایم به پارتنرمون اعتماد به نفس بدیم؟

     به نظر من تا یاد نگیریم تنهایی خودمون رو دوست داشته باشیم و اون رو دوست خودمون بدونیم در یک کلام برای سایر انسان ها مضر به حساب میایم.